De prevalentie [A] van decubitus in de Belgische instellingen voor gezondheidszorg (32291 patiënten) werd in 2000 geschat op 10.7%. Afhankelijk van het type van afdeling variëren deze prevalentiecijfers (Heelkunde: 5.9%, Interne: 8.5%, Intensieve zorgen: 19.6%, Geriatrie:19.4%). In de RVT-sector hadden 11.4% van de bewoners decubitus (1).

In een pilootstudie van de EPUAP (European Pressure Ulcer Advisory Panel) (2002) waaraan 851 patiënten deelnamen die opgenomen waren in Belgische ziekenhuizen was de decubitusprevalentie 21.1 %.  Deze hogere prevalentie, vergelijkbaar met de Nederlandse prevalentiecijfers, is waarschijnlijk te verklaren doordat elke patiënt in dit onderzoek door twee verpleegkundigen werd geobserveerd.  Eén van deze verpleegkundigen was niet verbonden aan de afdeling waar de patiënt verbleef.  Deze meer objectieve registratiemethode, gehanteerd door de EPUAP (gebaseerd op de methodologie van de Nederlandse prevalentiemetingen (2;3)) leidde ook in andere Europese landen tot de vaststelling dat het aantal decubitusletsels onderschat wordt door een onderrapportering (4).

In de Nederlandse landelijke prevalentiestudie (2002) en de Duitse prevalentiestudie (2002) werd deze methode ook gebruikt.  Voor Nederland waren de prevalentiecijfers de volgende: academische ziekenhuizen 16,5%, algemene ziekenhuizen 22,3% en verpleeghuizen 33,0% (3).  De prevalentie van decubitus in de Duitse ziekenhuizen was 25,1% (5). 

Hoe vaak patiënten decubitus ontwikkelen tijdens hun verblijf in een ziekenhuis en een bejaardentehuis (incidentie[B] van decubitus) varieert sterk van studie tot studie. In de ziekenhuissector variëren de cijfers tussen 6% en 66%. (6-28) In de bejaardensector is de incidentie hoog en worden waarden tussen 4.3% en 73.5% decubitus geciteerd (29-35).

De reeds uit 1985 daterende stelling van de Nederlandse decubitusconsensus dat “de uitspraak <bij ons komt bijna geen decubitus voor>, bij onderzoek niet blijkt op te gaan” blijft ook nu nog steeds correct (36).

Verwijzingen